سال

با تو آغاز می شود

که تکیه داده ای

به در

با لبخندی باریک

دو قفله ی دستهات

روی رویای من

دو گلوله ی کوچک

که جای کله ی من

در آن خالی است

و از کناره های تنت

رویای من

شروع می کند به روییدن


سال با تو آغاز می شود

و سال با تو آغاز می شود

آخرش
شلنگ کلفت آبی
تکه تکه شد
حوض آبی ترک برداشت
زیر زمین مخروبه شد
رادیو سوخت
دوچرخه خراب شد
سفره پاره شد
فرش قرمز مادر بزرگ
ریش ریش شد
جانمازش گم شد
بیژن
پیر شد


و من که
بچه ی خوشحالی بودم
 شدم همین آقای فلانی

سرطان
توی رگهای سخت و
راهروهای طولانیم
راه می رود
سرمهای اش
به رگهایش آویزان
و درد در تنش
طولانی
خس خس
کاپشنش به دیوارهای سفید مالیده می شود
سرطان هرگز
به اتاقی نخواهد رسید
قبل از اینکه به پنجره برسد
سرنوشت لعنتی
راهرویی تازه می سازد

* سر این شعر یکی خیال کرده من سرطان گرفتم
نخیر من سرطان نگرفتم خیالتون راحت ما از این شانسا نداریم*

یک ناحیه ای هست
یک جایی
شهری
که آدم تویش
آرامش میبینه
می دونم
دلم شوره
دلم تنگه
نفسم بسه اس
باید
نقشه های قدیمو
دوباره بخونم
کتابای خط و
پشت قرآن بابا بزرگ و
کف دستای مامان هم
یک جایی باس باشه
اصلا
یک جایی باس نوشته باشه
باید اونجا رو کشف کنم زود
توش
یه ویلا بسازم


مجموعه دستخط کاپیتان کوک قبل از خورده شدن توسط آدمخواران